Өглөө хоцролгүй боссоныг ч хэлэх үү, нар гийсэн сайхан өдөр байсныг ч хэлэх үү. Өдөр их л сайхан эхэллээ. Харин гэм нь цонхоор харахад хүйтэн санагдаад байхаар нь цамцтай гарсан буруутаж байна лээ. Бэлтгэлээ хийчихээд нээт орж жаал хэсэв. Ангийхны майлинг лист өрнөлтэй байна шүү. Үнэн сэтгэлээсээ хандах, хужаа нар даваржийн энтр гээд.
Хичээл тарлаа, семинар дээр илтгэл тавих ёстой, тэрнийхээ бэлтгэлийг багийхантайгаа жаахан хийчихээд харив.
Халуун өдөр болохоор тэгдэг юмуу, залхуураад оройн хоолоо хийсэнгүй, тэгээд оройжингоо өөртөө "инэгж болохгүй шүү" гэж үглэж явлаа. Юу гэсэн үг вэ гэвэл, хоолгүй хонож болохгүй. Бэлдэх юм нь байсаар байтал... Эртээр нэг жаахан охины тухай нэвтрүүлэг үзсийн. Индонез юм билээ. 2 дүүтэйгээ ээж нь хүнд өвчтэй, хог ухаж амьдардаг. Жаахан юм байж гэрээ тэжээгээл байгаамдаа. Нэг дүү нь бүр 5н настай мөртлөө ах эгчтэйгээ цуг хог түүж сурдын. 2 өдөр хоолгүй өнжчөөд, олсон мөнгөөрөө дан будаа аваад усанд хаяж идэх төдий л. Тэгээд "ямар амттай юм бэ" гээд байсан гээч. Хольцгүй агшаасан будааг хоосон усанд дүрж идэх ямар л амт байхавдээ... Үнэнийг хэлэхэд бага зэрэг цээж давчидсан. Би тэгэхэд юм бүхэн гэж хэлэхгүйч, наад захын юм бүгд л байна. Зөвхөн залхуурснаасаа болоод хоолгүй хононо гэж тэдний хувьд байж болохгүй мэт. Одоо байгаадаа сэтгэл хана гэдэг үгийг санаж байна. Би халууцаж байхад, өөр нэг газар даарч байгаа. Би хичээл тасалж байхад, өөр нэгэн сурахын хүслэн болж байгаа. Тэдэнд тусалж чадахгүймаа гэхэд, надад байгаа энэ их боломжоо гээчилгүй ашигдах юмсан.
Ухаарваа.